Zajęcia w zespole rewalidacyjno-wychowawczym są realizowane od 01 września 2008 roku.

W zajęciach wykorzystujemy różnorodne metody:

• metoda Weroniki Sherborn
• metoda Jacka Kielina „Poranny Krąg” czyli stymulacja polisensoryczna
• metoda Christophera Knilla
• elementy metody Paula Dennisona
• metody relaksacji, masaże ciała, logopedyczne
• Integracja Sensoryczna-
•   zajęcia muzyczno-rytmiczne
• zajęcia plastyczne

Metoda SI

Metoda sensory integration jest kompleksową metodą rehabilitacyjną. Metoda nazywana SI (z ang. sensory integration), czyli integracja sensoryczna, została opracowana przez psychologa Jean Ayres.

Metoda ta polega na integracji czynności zmysłów z właściwą reakcją ruchową. Jest to możliwe dzięki procesom dokonujących się w mózgu każdego człowieka, polegającym na odbieraniu, rozpoznawaniu, przetwarzaniu, odpowiednim interpretowaniu już posiadanych informacji, które mózg czerpie ze zmysłów, a następnie odpowiada właściwą reakcją ruchową.

Na podstawie przeprowadzonych badań i wyników testu opracowuje się dokładne wskazówki terapeutyczne dla każdego dziecka. Rehabilitacja, zależnie od potrzeb, obejmuje stymulację poszczególnych zmysłów.

Metoda Weroniki Sherborn

Celem metody jest wspomaganie prawidłowego rozwoju dziecka i korekcja jego zaburzeń. Stąd ważne miejsce w metodzie zajmuje wielozmysłowa stymulacja psychomotoryczna i społeczna, oparta o ruch, jako czynnik wspomagania.

 Cechą charakterystyczną metody jest rozwijanie przez ruch: świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego, świadomości przestrzeni i działania w niej oraz dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi kontaktu.

Metoda W.Sherbourne zalecana jest dzieciom o zaburzonym schemacie ciała. W proponowanych ćwiczeniach dochodzi do integracji własnego ciała i jego poznania (ważne tu jest wyczucie centralnej części ciała tj.brzucha i tułowia). Poczucie wzajemnej bliskości ćwiczących partnerów, ułatwia akceptację niedoskonałej cielesności dziecka. Ćwiczenia dają poczucie bezpieczeństwa oraz zaufania do siebie i do innych. Wykonywane w grupie, budują więzi grupowe i interpersonalne.

Metoda Christophera Knilla

Christopher Knill - twórca programu Aktywności.

Programy aktywności noszą tytuły:

"Świadomość ciała";

"Kontakt i Komunikacja".

Metoda Knilla to próba nawiązania przez dziecko kontaktu z najbliższym otoczeniem. 

Metoda Felicji Affolter

Metoda prezentowana przez Felicję Afolter opiera się na działaniu, którego celem jest rozwiązywanie podstawowych codziennych zadań. Odbywa się to przez badanie wzajemnych relacji - ja a otoczenie, na bazie doznań czuciowo-dotykowych. Aktywności te zmierzają w kierunku celowego poznania własnego działania. Narzędziem badania rzeczywistości jest dłoń, która jest nośnikiem sygnału - komunikatu, między światem otaczającym nas a naszym umysłem.

Metoda Paula Dennisona

Metoda ta, zwana kinezjologią edukacyjną, opierając się na prostych ćwiczeniach ruchowych, stymuluje i oddziałuje na pracę mózgu. Opiera się na stosowaniu ukierunkowanych ćwiczeń ruchowych, które mają na celu pobudzić różne obszary mózgu. Ćwiczenia te integrują cały mózg do pracy.

Metody relaksacji

Relaksacja jest to zmniejszanie się naprężeń w ciele, rozluźnianie napięcia, wiotczenie tkanek. Stan ten osiąga się przy udziale świadomości, albowiem podstawą aktywnego rozluźnienia napiętych mięśni jest rozwijanie czucia proprioceptywnego i kinestetycznego oraz dążenie do opanowania przestrzennego schematu ciała i biologicznego rytmu, w którym ruch i wysiłek fizyczny stymulują następczą fazę odprężenia i wypoczynku.

Masaż klasyczny to takie zastosowanie klasycznych technik masażu, których celem jest uzyskanie efektu terapeutycznego z uwzględnieniem istniejących warunków anatomiczno-fizjologicznych pacjenta, dziecka.

Spośród sześciu technik masażu klasycznego do pracy z dziećmi głęboko upośledzonymi poleca się głaskanie, rozcieranie, ugniatanie.

Metody pracy logopedycznej

W przypadku głębokiego stopnia upośledzenia umysłowego pacjentów, terapia logopedyczna nabiera szczególnego znaczenia i ma specyficzny charakter. Zasadniczym jej celem jest umożliwienie kontaktu z otoczeniem w stopniu możliwym do opanowania przez pacjenta-dziecko oraz konieczność stymulacji funkcji ruchowych aparatu artykulacyjnego.

Kiedy funkcja jedzenia ogranicza się tylko do umiejętności połykania, nie pełni ona podstawowej roli ćwiczenia umiejętności artykulacyjnych.
Praca logopedy z dzieckiem głęboko upośledzonym umysłowo w pierwszym okresie terapii sprowadza się przede wszystkim do:

·         wygaszania odruchu kąsania,

·         wywołania żucia,

·         synchronizacji rozdrabniania i połykania,

·         wzmacniania mięśni warg i języka,

·         zwiększenia kontroli czucia,

·         ćwiczenia prawidłowego oddechu.